ساعتی پیش از دیدن فیلم تبلیغاتی جهان پهلوان حسین رضازاده از شبکه تلویزیونی مهاجر نت ورک، خشکم زد ... بخصوص وقتی که دریافتم این قهرمان ملّی و دوست‌داشتنی وطن در حال تبلیغ یک بنگاه معاملات ملکی در دبی به نام «املاک رابینسون» است؛ همان بنگاهی که تقریباً این روزها همه‌ شبکه‌های تلویزیونی 24 ساعته لس‌آنجلسی را خریده و کمتر شبکه‌ای را می‌توانی بیابی که رابینسون را تبلیغ نکند.

     امّا چرا یک قهرمان ملّی که حتی پیشنهاد چند میلیاردی ترکیه را برای پوشیدن لباس آن کشور در جام جهانی وزنه‌برداری رد کرد، حالا باید به شرایطی تن در دهد که نه‌تنها رب گوجه فرنگی «تبرک» (که به هر حال یک محصول ایرانی است) که یک بیزینس غیر ایرانی را به اعتبار محبوبیت خودش تبلیغ کند؟! آن هم قهرمانی که برای پیروزی‌هایش، حتی عالی‌ترین رهبر مذهبی کشور بارها و بارها پیام داده و اظهار خوشحالی کرده است؟!

     آیا مسبب همه این رویدادها را باید در کم‌لطفی مسئولین بدانیم؟
    شنیده ام که تا چه اندازه محبوبیت علی دایی به نسبت حسین رضازاده در اردبیل بیشتر است. چرا که علی دایی فرد بسیار خیری بوده و کمک‌های فراوانی به مردم و آموزش و پرورش و ورزشکاران کرده و می‌کند، اما اغلب مردم از حسین رضازاده که با زانتیای خودش در شهر جولان می‌دهد، راضی نیستند و معتقدند که او دست کمک ندارد و حتی شنیدم حاضر نشد مبلغ 2 میلیون تومان به تیم بدنسازی اردبیل کمک کند تا آن تیم بتواند سفر ورزشی خود را به انجام رساند.

    حسین‌رضازاده باید با اقتداء به پهلوانان بزرگی چون غلامرضا تختی، قدر خود و موقعیتش را بیشتر و بهتر بداند و چنین حقیرانه ارزان‌فروشی نکند. در عین حال، مدیریت حاکم بر ورزش و جامعه نیز باید با درایتی هوشمندانه‌تر در شیوه مواجهه‌ی خویش با قهرمانان ملّی وطن تحول ایجاد کند.

     حسین عزیز!
     نه به آن حضرت ابوالفضلی که فریاد می‌زنی و نه به املاک رابینسونی که اینگونه قاطعانه و عاشقانه در مدحش داد سخن می‌دهی ...

حاج حسین!!! تو را به آن اباالفضلی که سنگش را به سینه میزنی دست بردار از این روند تو رو خدا!!!!